Czy powinno się karać dzieci?

Czy powinno się karać dzieci?

Szkoła dla Rodziców cz. 8

„Najlepszym miejscem pod słońcem jest dom, w którym żyją ludzie ofiarowujący sobie w najtrudniejszych chwilach tak rzadki dar, jak wybaczenie.” / G. McDonald

„Karanie przynosi najlepsze efekty, gdy stosują je ci, którzy kochają, a nie ci, którzy kochają karać” / P. Callway

„Przemoc jest zawsze okrutna, nawet jeśli słuszny jest jej powód.” / F. Schiller

Dzieciom potrzebne są jasne, przejrzyste reguły – jakie zachowania akceptujemy, a jakie nam się nie podobają. Ta jasność buduje poczucie bezpieczeństwa: Kocham cię i nie zgadzam się na to, co robisz. Kocham cię i nie pozwalam na pewne zachowania. Ciebie akceptuję bez zastrzeżeń, ale nie zamierzam akceptować nieodpowiedniego zachowania.

W każdej rodzinie powinny istnieć zasady, których obie strony będą przestrzegać. Ich złamanie oznacza pewne konsekwencje. Zanim jednak je wyegzekwujesz: – uprzedź dziecko o istnieniu zasady (umowy), – bądź stanowczy w jej utrzymaniu i egzekwowaniu, – pamiętaj o regule: minimum słów, maksimum czynów.

Czego unikać przy ustalaniu konsekwencji? – szukania odwetu, – karania samych siebie, – nagradzania nieodpowiedniego zachowania, – wygłaszania pogróżek i obietnic, – zawstydzania, – przywiązywania nadmiernej wagi do konsekwencji.

Przyczynami trudności w respektowaniu zasad stawianych dzieciom są: – lęk przed narażeniem dziecka na konsekwencje, – nieumiejętność jasnego określania swoich oczekiwań i wymaganych reguł zachowania, – niepoważne traktowanie przez rodzica stawianych dziecku wymagań lub stawianie zbyt wygórowanych i zbyt wielu wymagań.

Nie można pozwalać dzieciom w imię dobrego samopoczucia np. na okrucieństwo wobec zwierząt, wulgarne słowa, wyśmiewanie się ze słabszych. Nie można im bowiem w ten sposób przekazać pewnych wartości. Musimy pamiętać, że jeśli podejmujemy działanie, które ma położyć kres niewłaściwemu zachowaniu dziecka, to wyświadczamy mu przysługę, czyli: zamiast kary – właściwe działanie, zamiast kary – właściwe konsekwencje. To daje dziecku możliwość zastanowienia się nad sobą, daje szansę na zmianę i rozwój. I pamiętajcie: KARY RANIĄ – KONSEKWENCJE WYCHOWUJĄ

Zamiast karania: – wyraź swoje uczucia, nie atakując charakteru dziecka – Jestem wściekła, gdy rano nie mogę znaleźć swojej srebrnej biżuterii! – określ swoje oczekiwania – Oczekuję, że będziesz mnie uprzedzała o pożyczeniu mojej biżuterii. – wskaż dziecku, jak może naprawić swój błąd – Miejsce biżuterii jest w szkatułce. – daj dziecku wybór (informując je o konsekwencjach) – Możesz zakładać swoją biżuterię albo pożyczać moją i odkładać ją na miejsce. Sama decyduj. – podejmij działanie – Dziecko: Dlaczego nie mogę znaleźć twojej biżuterii?, Rodzic: Ty mi powiedz, dlaczego. – rozwiąż problem – 6 kroków rozwiązywania problemów i konfliktów:

• rozpoznać konflikt i nazwać go, • zrozumieć dziecko, jego uczucia i potrzeby, • wspólnie poszukać możliwych rozwiązań, • krytycznie ocenić propozycje rozwiązań, • zdecydować się na najlepsze rozwiązanie, • wcielić w życie powziętą decyzję.

Napisała: Anna Zając

Literatura: 1. A. Faber i E. Mazlish, „Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły”, Poznań 1992; 2. J. Sakowska, „Szkoła dla Rodziców i Wychowawców”, Warszawa 2008.

dla Was wyszukała:

Beata, mama dwójki dzieci (12 i 17 lat), mgr pedagogiki, wieloletnia uczestniczka polskiego programu zatytułowanego Szkoła dla Rodziców, uczestnik szkoleń Fundacji Rozwoju Dzieci im. Komeńskiego, pasjonatka dzieci pamiętająca o...dziecku w sobie.

#rodzice